Klimmen is onnatuurlijk voor de mens. Wij zijn gemaakt om ons horizontaal voort te bewegen. Wij zijn gebouwd op uithouding en afstand. Dat blijkt als je op een zonnige zaterdag in september bij de mobiele klimmuur van Sport Vlaanderen staat om, in de marge van het wereldkampioenschap wielrennen, de klimsport te promoten. Indraaien, overkruisen, voetwissel: het zijn geen vanzelfsprekende bewegingen. We hebben ze moeten leren, door te kijken en te oefenen.

Toch trekt de hoogte ons aan. Er zijn er veel die willen proberen: de vijftiger die zich al eens afgevraagd had of het iets voor hem zou zijn en die nu eindelijk eens kan proberen. Vijf minuten na zijn eerste klimbeurt komt hij aarzelend vragen of hij nog eens mag; de ouders die hun kinderen laten proberen om daarna ook zelf een poging te wagen; de kleine die zodra hij weer op de grond staat, zucht: ‘dit wil ik echt doen’; de familie – ouders, broers en zussen, kinderen, grootmoeder – die elk om de beurt de klimgordel aantrekken; de jongen van zes die vraagt of hij nog drie keer mag; het meisje van vier met de blonde krullen voor wie indraaien, overkruisen en voetwissel natuurlijke bewegingen zijn (zagen we een toekomstige kampioen aan het werk?); de moeder die na de klimbeurt van haar kroost nog snel een folder mee grist over klimmen met kinderen. Er zijn veel gelegenheden om te proberen, te oefenen, te verdiepen. Niet alleen in sportklimmen, maar in alle takken van de
klim- en bergsport. Deze brochure staat er vol van.

Het was een mooie dag, daar in de Antwerpse haven met beneden ons de reflectie van het water en boven ons de schittering van het Havenhuis. Niet alleen voor al die proevers, maar ook voor ons. Mensen op weg helpen, kennis en ervaring doorgeven, ook dát is fun, ook dat kun je leren, zo lees je hier. Je passie kunnen delen en – wie weet – hier en daar een zaadje planten. Wat is er mooier?

Dit editoriaal verscheen in Monte 2022/1