De KBF neemt een nieuwe teamlead in dienst en kijk, twee weken later mag er niet meer geklommen worden, zijn alle opleidingen geschrapt, hebben de hutten hun deuren gesloten en zit alle personeel thuis.
Nee, er is – gelukkig! – geen oorzakelijk verband tussen die twee zinsdelen. De lockdown naar aanleiding van de coronacrisis kwam voor velen onverwacht. Opeens was alles nieuw, voor elk van ons.

We proberen thuis te werken met een jengelende peuter op de schoot, of met kinderen die naar school gaan aan de keukentafel. Misschien zijn we voor het eerst technisch werkloos of draaien we dubbele shiften omdat onze collega’s ziek zijn. Voelen we ons veilig, of is er te weinig beschermingsmateriaal? Alles is onzeker. Stress beheerst ons leven.

Op momenten zoals deze wil je gaan sporten. Klimmen om precies te zijn, want dat is toch de tweede mooiste sport in de wereld? Maar kijk: de rotsen zijn dicht en uit de klimzalen komt ook geen licht. En je wou zo graag dat er wat gebeurde.

Maar dan denk ik terug aan die verhalen in de klimzaal van de échte klimmers. Over acclimatiseren in basecamp, over wachten tot het ophoudt met sneeuwen en dan tot de zieke genezen is. Wachten tot de hemel opklaart om dan eindelijk de klim naar de top aan te vatten, waar je zo lang naar uitgekeken hebt. Misschien komt die kans er wel. Of, misschien begint het te stormen en is ze verkeken. Op weg naar huis droom je alweer over de volgende poging. Er waart een virus door het land. Ons geduld wordt op de proef gesteld.

Maar hey, wij zijn bergbeklimmers!
We zitten in basecamp. We hebben geduld.

Dit editoriaal verscheen in Monte 2020/3